BRIAN READE: „Okrutna katastrofa Grenfell jest przestrogą przed potężną ucieczką od odpowiedzialności”

Wiem, co robiłbym dzisiaj, gdybym mieszkał w Londynie. Odwiedziłbym część North Kensington, którą pierwszy raz przeszedłem pewnego letniego poranka osiem lat temu, gdy powietrze było ciężkie od popiołu i żalu, a blok mieszkalny zwany Grenfell Tower stał jak poczerniały grób.

Tego dnia wokół zwęglonego wraku oszołomiona społeczność płakała i wściekała się, niektórzy przyklejali zdjęcia do płotów, błagając nieznajomych o zapewnienie, że członek rodziny nie był jedną z 72 nieszczęsnych dusz, które spłonęły w śmiercionośnym pożarze dwa dni wcześniej.

Sześciu tuzinom zwykłych ludzi mieszkających w wieżowcu, o którego bezpieczeństwo prosili latami, odebrano życie na skutek połączenia chciwości, korupcji, zaniedbań i politycznej obojętności.

Sześć tuzinów osób zostało zdradzonych do grobu przez odległe postacie, które widziały je jako liczby na bilansie, podczas gdy ci wybrani, aby chronić ich przed takim złem jak tania, łatwopalna okładzina, odwracali wzrok. Ten pożar nie tylko strawił 24-piętrowy budynek i pochłonął 72 życia, ale także obnażył gnijące podbrzusze tego narodu.

Dzisiaj, w ósmą rocznicę, grupa kampanii Grenfell United zaprosiła wszystkich do przejścia ulicami wokół wciąż stojącej wieży o godzinie 18:00, aby okazać solidarność z ich sprawą. Jak piszą w otwartym zaproszeniu: „Osiem lat później. Żadnych aresztowań. Wieża jest jaskrawym przypomnieniem tego, co wydarzyło się tamtej nocy, ale rząd zdecydował, że nadszedł czas, aby ją zburzyć. Chcą, aby wieża zniknęła z pola widzenia. Ale nie przestaniemy, dopóki przestępcy nie zostaną pociągnięci do odpowiedzialności”.

Pomimo sześcioletniego dochodzenia i 1700-stronicowego raportu, który wykazał rażące zaniedbania władz lokalnych i krajowych oraz sektora prywatnego, które doprowadziły do ​​tego, że Grenfell stał się nieuniknioną pułapką śmierci, nie było żadnej odpowiedzialności. Tylko „bezwarunkowe” przeprosiny, przyznanie się do „systemowych zaniedbań” i puste obietnice, że „to nigdy nie może się powtórzyć”.

Witamy w Wielkiej Brytanii, gdzie odpowiedzialność jest sugestią, a nie rozkazem. Gdzie, osiem lat później, klasa robotnicza ocalałych z Grenfell wciąż walczy o odpowiedzi, a wielu z nich o stałe domy.

Tymczasem w całym kraju dziesiątki tysięcy mieszkań wciąż jest owiniętych niebezpieczną okładziną, ponieważ obietnice reform giną w mgle przerzucania odpowiedzialności. Trzeba pomyśleć, że gdyby ten pożar wydarzył się w szykownym bloku designerskich apartamentów w innej części Kensington i Chelsea (właściwie najbogatszej dzielnicy w Wielkiej Brytanii), głowy poleciałyby na skalę niewidzianą od czasów gilotynowych dni rewolucji francuskiej. A każda okładzina na podobnych budynkach w całym kraju zostałaby zerwana dawno temu.

Grenfell to nie tylko paląca blizna na sumieniu Wielkiej Brytanii, to kolejny przykład kraju, który pozwala marginalizowanym gnić, podczas gdy potężni wzruszają ramionami. Chodzi o Hillsborough, skandal pocztowy, dochodzenie w sprawie zakażonej krwi, o każdy raz, gdy system kopał bezgłośnych i kazał im siedzieć cicho.

Ale mieszkańcy Grenfell nie siedzą cicho. Jak widać dziś, ci psychicznie okaleczeni ocaleni i wytrwali działacze wciąż maszerują, wciąż krzyczą, wciąż trzymają nazwiska 72 jak lustro ku naszemu wstydowi.

Grenfell nie jest historią, to ostrzeżenie. Przypomnienie, że gdy pozwalamy nierównościom się rozwijać, a potężni unikają odpowiedzialności, wszyscy jesteśmy zagrożeni. Więc dzisiaj maszeruj z nimi, jeśli możesz. Jeśli nie możesz, pomyśl o nich i poczuj ciężar ośmiu długich lat bez sprawiedliwości, podczas gdy winni śpią spokojnie w nocy.

Następnie skontaktuj się ze swoim posłem i zażądaj pełnego wprowadzenia Ustawy Hillsborough , aby w przypadku kolejnego skandalu na Grenfell pozbawieni głosu mogli zmusić winnych do odpowiedzi za swoje grzechy.